Ο συνταγματάρχης Amilcare Farina (Φλωρεντία, 14 Απριλίου 1891 - Μπρέσια, 19 Μαΐου 1974) υπηρέτησε σαν διοικητής στην Κω, από τις 10/3/1940 μέχρι τον Φεβρουάριο/1943. Άφησε την εντύπωση μετριοπαθούς ηγέτη. Διέμενε με την σύζηγο του και την κόρη την Giulia στο Δημαρχείο εκεί που σήμερα είναι το λογιστήριο.
Στο νησί βρέθηκε με την έναρξη του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου, έμεινε 3 χρόνια. Το 1941 ανέλαβε την κατάληψη των Κυκλάδων μετά την παράδοση της Ελλάδας στα στρατεύματα του άξονα.
ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΥΠΗΡΕΣΙΑ
Σπούδασε λογιστικά αλλά έκανε καριέρα στο στρατό. Κατατάχθηκε εθελοντής στρατιώτης στο 68ο Σύνταγμα Πεζικού και το 1911 και έγινε λοχίας.
Εκπαιδεύτηκε σε στρατιωτική σχολή και το 1912 προάγεται σε υπολοχαγό.
Έλαβε μέρος στον Ιταλο- Τουρκικό πόλεμο και στον Α΄ Παγκόσμιο όπου διακρίθηκε και έλαβε χάλκινο και ασημένιο μετάλλιο στρατιωτικής αξίας. Στον πόλεμο Συνελήφθηκε αιχμάλωτος από τους Αυστριακούς.
Τον Απρίλιο του 1921 βρέθηκε στο Μιλάνο που σημειώθηκαν ταραχές γι’ αυτό έλαβε έπαινο από την υπηρεσία του στη δημόσια τάξη.
Έλαβε μέρος στον ισπανικό εμφύλιο πόλεμο ως διοικητής διαφόρων συνταγμάτων και επικεφαλής του επιτελείου της ταξιαρχίας «Frecce Nere».
1/11/1939. Υπηρετεί στο Σώμα στρατού στο Μπάρι
10/11/39 -10/03/40. Διοικητής 140ο Σύνταγμα Πεζικού "Μπάρι".
10/3/1940. Διοικητής στο 10ο Σύνταγμα Πεζικού "Regina" στην Κω.
1943. Επιστρέφει στην Ιταλία στο 4ο σώμα στρατού, προάγεται σε ταξίαρχο.
Στις 8/9/1943 που έγινε η ιταλική ανακωχή βρισκόταν στην Τουλόν, διοικητής της στρατιωτικής φρουράς.
Μετά την ένταξή του στην φασιστική δημοκρατία του βορρά, στις 2 Ιουνίου 1944 ανέλαβε τη διοίκηση του Κέντρου εκπαίδευσης ειδικών μονάδων (Centro Addestramento RepartiSpeciali (CARS).
23/8/1944 - 28/4/1945 Προάγεται σε υποστράτηγο και αναλαμβάνει διοικητής της μεραρχίας πεζοναυτών San Marco (3ª divisione di fanteria di marina "San Marco"). Αγαπητός στους άνδρες της μεραρχίας που τον αποκαλούσαν (πατέρα Farina).
Η μεραρχία αποτελούνταν από 12.000 άνδρες που εκπαιδεύτηκαν στην Γερμανία με το όνομα 3. Italienische Infanterie Division. Οι άνδρες της μεραρχίας ήταν φανατικοί φασίστες πιστοί ως το τέλος με τον Μουσολίνι. Η δράσης τους ήταν ο πόλεμος κατά των συμμάχων και της αντίστασης. Γι’ αυτό παρασημοφορήθηκαν από τους Γερμανούς.
Με το τέλος του πολέμου συνελήφθηκε και φυλακίστηκε στις στρατιωτικές φυλακές του Forte Boccea της Ρώμης. Δικάστηκε για την δράση του στο έκτακτο στρατοδικείο της Γένοβας και καταδικάστηκε στις 27 Ιουνίου 1947 σε ποινή φυλάκισης 10 ετών, το δικαστήριο κατέληξε σ’ αυτή την ποινή αφού έλαβε υπόψη τα ελαφρυντικά που παρουσίασε και τις στρατιωτικές του διακρίσεις. Η ποινή επιβεβαιώθηκε από το Ακυρωτικό Δικαστήριο στις 7 Απριλίου 1948. Στη συνέχεια ανέκτησε την ελευθερία του χάρη στην αμνηστία που έδωσε η νέα Ιταλία σε κάποιους φασίστες.
Στις 9 Σεπτεμβρίου 1956, το Ανώτατο Στρατιωτικό Δικαστήριο τον αποκαθιστά πλήρως, τον επαναφέρει στην τάξη και του αναγνωρίζει τα παράσημα.
Παρέμεινε πάντα φασίστας και ασχολήθηκε με τις μεταπολεμικές φασιστικές ομάδες και ήταν επίλεκτο μέλος φασιστικών συνδέσμων και άλλων οργανώσεων, νοσταλγών του Μουσολίνι. Έφθασε αντιπρόεδρος της οργάνωσης φασιστών βετεράνων Federazione Nazionale Combattenti della Repubblica Sociale Italiana.
Πέθανε το 1974 στην Μπρέσια - Ιταλία.
Οι φωτογραφίες είναι επιχρωματισμένες. Μία στο κάστρο της Νερατζιάς τραβήχθηκε στις 29 Ιουνίου 1940 που είναι η ημέρα γιορτής για το 10ο σύνταγμα. Στην φωτογραφία δείχνει άνδρες του 10ου Συντάγματος, προηγείται η ηγεσία με συνταγματάρχη Amilcare Farina (βέλος) και πιο πίσω φαίνεται η σημαία του συντάγματος.
Η εκδήλωση έγινε στο κάστρο για λόγους προστασίας διότι είχε ήδη αρχίσει ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος.