
Ο Rodolfo Petracco[1] του Marco, ήταν Ιταλός μηχανικός από την Τεργέστη (Trieste). Γεννήθηκε το 1889, την εποχή που η Τεργέστη αποτελούσε τμήμα της Αυστροουγγαρίας. Ήταν ταπεινής καταγωγής, με πατέρα λούστρο και μητέρα από τη Σλοβενία. Παντρεύτηκε την Κροάτισσα Maria Debialo και απέκτησε δύο παιδιά, τον Mario (1917) και τη Laura (1919). Ήταν φανατικός συλλέκτης γραμματοσήμων και αξιόλογος ζωγράφος. Εργάσθηκε στην Ιταλία και τα Δωδεκάνησα. Το 1922 ήρθε στα Δωδεκάνησα ως σχεδιαστής, αλλά και μηχανικός κτηρίων, μιας κατασκευαστικής εταιρείας από την Τεργέστη. Από το 1924 εργάσθηκε στο Υπουργείο Δημοσίων Έργων, στο τμήμα για τα Ιταλικά Νησιά του Αιγαίου. Το 1926 έλαβε και τον τίτλο του αρχιτέκτονα. Ήταν ο βασικός σχεδιαστής του F. Di Fausto (1923-1927) και του P. Lombardi (1927-1929). Μεταπολεμικά, το 1952, του ανατέθηκε από τη δημοτική Αρχή της Foggia να προετοιμάσει το έργο ενός παρεκκλησίου-οστεοφυλακίου για τη φύλαξη των λειψάνων όλων των αμάχων που πέθαναν κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Το 1961 πέθανε στη Foggia.
ΕΡΓΑ ΤΟΥ RODOLFO PETRACCO ΣΤΗΝ ΚΩ
Στην Κω σχεδίασε τη Δημοτική Αγορά, με σαφή μοτίβα οριενταλισμού και το ξενοδοχείο “Gelsomino”, πρώην «Ακταίο», με βενετσιάνικα και γοτθικά μοτίβα. Επεξεργάσθηκε επίσης το μετασεισμικό Ρυθμιστικό Σχέδιο του 1934 της νέας Κω. Έμεινε στα νησιά μέχρι το 1942.
Το στυλ του ήταν κυρίως ο ρασιοναλισμός (ορθολογισμός) και ο οριενταλισμός (ανατολικισμός). Ο Petracco εμπλέκεται και σε αρκετές μελέτες για δημόσια, θρησκευτικά και ιδιωτικά κτήρια της Κω, όπως: 1) το Δημαρχείο (Podesteria-F.di Fausto/R.Petracco), 2) η είσοδος του Σταδίου επί του παραλιακού άξονα (Οκτώβριος 1927), 3) μια «δίδυμη» διπλοκατοικία και ένα διώροφο συγκρότημα τεσσάρων διαμερισμάτων για τους «μητροπολιτικούς» υπαλλήλους στην παραλιακή Βασ. Γεωργίου, αμέσως μετά το γεφυράκι της Αναβολιάς, 4) το Αρχαιολογικό Μουσείο Κω, 5) η Ιταλική Ηλεκτρική Εταιρεία S.I.E.R (σημερινό κτήριο Δ.Ε.Δ.Δ.Η.Ε.), που κατασκευάσθηκε το 1928, 6) διάφορα στοιχεία εξοπλισμού, επίπλωσης και διακόσμησης για την εκκλησία “Agnus Dei” (ναός του Ευαγγελισμού), 7) η κατοικία του ιερέα στη Συναγωγή, 8) ο Άγιος Νικόλαος, 9) η Casa Balilla (γυμναστήριο νεαρών φασιστών/μελαvoχιτώvωv) το 1935 (σημερινή Τράπεζα Πειραιώς) και αρκετές ιδιωτικές οικοδομές.
[1] Martinoli S.-Perotti E., Architettura coloniale italiana nel Dodecaneso 1912-1943, Torino 1999, σ. 563.
Comments