Ο ΙΤΑΛΟΣ ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΕΞΩΤΕΡΙΚΩΝ DINO GRANDI ΣΤΗΝ ΚΩ ΤΟ 1925

Η επίσκεψη του Ιταλού υπουργού Εξωτερικών Dino Grandi σε Ρόδο – Κω – Λέρο – Σμύρνη – Κωνσταντινούπολη – Αθήνα έγινε στο τέλος Ιουνίου αρχές Ιουλίου/1925.

Στα Δωδεκάνησα βρέθηκε για να εγκαινιάσει το νέο μητροπολιτικό Ναό του Αγίου Ιωάννη στη Ρόδο. Πέρασε και από την Κω συνοδευόμενος από τον Mario Lago, που οργάνωσε μεγάλη τελετή προς τιμή του.

Η εφημερίδα Messaggero di Rodi στις 23/6/25 ανακοινώνει την άφιξη του Dino Grandi στη Ρόδο

Στις 27/6/1925 ο Dino Grandi επισκέπτεται την Κω.

Ποιος ήταν ο Dino Grandi; Ήταν ο νούμερο δύο του Φασιστικού Κόμματος. Υπήρξε ένας σκληρός φασίστας, αλλά και διπλωμάτης, άριστος στις μηχανορραφίες. Ήταν αρχηγός της εσωτερικής αντιπολίτευσης του Mussolini.

Διετέλεσε υφυπουργός Εξωτερικών (1924-1925) και υπουργός από το 1925 έως το 1929. Συνεχώς μηχανορραφούσε εναντίον του Αρχηγού. Για να τον διώξει από τη Ρώμη ο Mussolini τον έκανε πρεσβευτή στην Αγγλία (1932-1939). Στην επιστροφή του ανέλαβε Πρόεδρος της Φασιστικής Βουλής των Συντεχνιών.

Ο ΦΑΣΙΣΤΑΣ ΠΟΥ ΕΡΙΞΕ ΤΟΝ ΦΑΣΙΣΜΟ.

Πως έριξε τον Mussolini: Το φασιστικό καθεστώς είχε αποτύχει σε όλα τα μέτωπα.

Το τέλος του φασισμού ήταν ήδη προδιαγεγραμμένο όταν τα συμμαχικά στρατεύματα είχαν αποβιβαστεί στη Σικελία.

Δύο εβδομάδες μετά ο Dino Grandi ήταν ο συντάκτης της περίφημης Ημερήσιας Διάταξης Grandi (Ordine del Giorno Grandi) που παρουσιάστηκε στη συνάντηση του Μεγάλου Φασιστικού Συμβουλίου στις 24-25 Ιουλίου 1943, στο τέλος της οποίας ο Mussolini έλαβε τις λιγότερες ψήφους (19 κατά και μόνο 8 υπέρ και 1 αποχή). Η πράξη αυτή προκάλεσε την πτώση τού φασιστικού καθεστώτος με αποτέλεσμα να απομακρυνθεί ο Mussolini από το αξίωμά του.

To Μεγάλο Συμβούλιο, το ανώτατο όργανο του Φασισμού .

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ

DINO GRANDI, πρώτος conte di Mordano, (γεννήθηκε στις 4 Ιουνίου 1895 στο Μορντάνο, - πέθανε στις 21 Μαΐου 1988, στη Μπολόνια, σε ηλικία 92 ετών)) ήταν υψηλόβαθμος αξιωματούχος του φασιστικού καθεστώτος , ο οποίος αργότερα συνέβαλε στην πτώση του δικτάτορα Μπενίτο Μουσολίνι.

Σπούδασε νομική, πολέμησε στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο (1914–18).  Εντάχθηκε στο φασιστικό κόμμα (PNF) και έδρασε με τις φασιστικές ομάδες (squadristi - ένοπλες ομάδες που τρομοκρατούσαν την ύπαιθρο). Υπήρξε από τους πρώτους φασίστες βουλευτές (που εξελέγη το 1921). Στο εθνικό συνέδριο των Φασιστών (7 Νοεμβρίου 1921), ο Γκράντι έκανε μια ανεπιτυχή προσπάθεια για να αναλάβει την ηγεσία, χάνοντας από τον Μουσολίνι.  Ήταν με τον Μουσολίνι από την αρχή, αλλά ήταν επίσης, μαζί με τον Μπάλμπο και τον Αρπινάτι, ένας από τους λίγους που εξέφρασαν απόψεις κατά του Ντούτσε μαζί με τον  I. Balbo και τον  L. Arpinati

Συμμετείχε στην Πορεία προς τη Ρώμη όπου ο βασιλιάς παρέδωσε την εξουσία στον Μουσολίνι και ανέλαβε επικεφαλής της κυβέρνησης (Οκτώβριος 1922). Διορίστηκε υφυπουργός Εσωτερικών το 1924 και τον Σεπτέμβριο του 1929 ανέλαβε επικεφαλής του υπουργείου Εξωτερικών. Διορήστηκε πρέσβης στη Μεγάλη Βρετανία (Ιούλιος 1932) και σύναψε την αγγλο-ιταλική συμφωνία (1938) προτού ανακληθεί στην Ιταλία για να γίνει υπουργός Δικαιοσύνης και πρόεδρος του Επιμελητηρίου των συντεχνιών.

Ήταν αντίθετος με τη συμμετοχή της Ιταλίας στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Το 1943 αντικαταστάθηκε στο Υπουργικό Συμβούλιο, αλλά παρέμεινε πρόεδρος του Μεγάλου Φασιστικού Συμβουλίου. Σε μια συνεδρίαση αυτού του σώματος τη νύχτα της 24ης προς  25η Ιουλίου 1943, ο Dino Grandi επιτέθηκε στον Μουσολίνι και πρότεινε πρόταση μομφής εναντίον του. Η αποδοχή αυτού του ψηφίσματος από το συμβούλιο ουσιαστικά καθαίρεσε τον Μουσολίνι. Λίγο αργότερα, ο Dino Grandi κατέφυγε στη Λισαβόνα και το 1944 καταδικάστηκε ερήμην σε θάνατο από φασιστικό δικαστήριο στη Βερόνα.

Την δεκαετία του 1950, όταν ανέλαβε σαν εκπρόσωπος  στη FIAT. Την ίδια περίοδο ήταν τακτικός σύμβουλος των αμερικανικών αρχών, ιδίως της πρέσβειρας στη Ρώμη, Clare Boothe Luce. Ο Grandi συχνά υπηρέτησε ως μεσάζων σε πολιτικές και βιομηχανικές επιχειρήσεις μεταξύ Ιταλίας και Ηνωμένων Πολιτειών. Στη συνέχεια μετακόμισε στη Λατινική Αμερική, όπου έζησε κυρίως στη Βραζιλία, και ήταν ιδιοκτήτης ενός αγροκτήματος.

Η οριστική του επιστροφή στην Ιταλία πραγματοποιήθηκε τη δεκαετία του 1960 όπου αγόρασε και άνοιξε ένα πρότυπο αγρόκτημα στην ύπαιθρο της Μόντενα, στο Αλμπαρέτο. Στην Ιταλία είχε στενή  φιλική σχέση με τον σημαντικότερο ιστορικό του φασισμού, τον Renzo De Felice. Τελικά εγκαταστάθηκε στην Μπολόνια, στο ιστορικό κέντρο, όπου πέθανε το 1988 λίγο πριν κλείσει τα 93 του χρόνια, τρία χρόνια μετά την έκδοση της πολιτικής του αυτοβιογραφίας «Η Χώρα μου».