Ο ΙΠΠΟΚΡΑΤΗΣ ΣΤΟ ΛΟΙΜΟ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ

Το 430 πΧ. Ενώ η Αθήνα πολιορκούνταν από του Σπαρτιάτες ξέσπασε ένας θανατηφόρος λοιμός που προκάλεσε χιλιάδες θανάτους μεταξύ αυτών και του Περικλή. Ο Θουκυδίδης ήταν παρόν εκεί και επειδή προσβλήθηκε από την νόσο και την περιέγραψε με ακρίβεια. Υπάρχουν διάφορες υποθέσεις για την αιτιολογία της νόσου, μπορεί να οφείλεται σε ιούς οι οποίοι μεταλλάχθηκαν. Άλλες υποθέσεις αναφέρουν τον τυφοειδή πυρετό την χολέρα, ελονοσία, ευλογιά, βουβωνική πανώλη, ιό έμπολα, κτλ. Η παράδοση θέλει τον Ιπποκράτη παρόντα στο λοιμό ήταν τότε 30 ετών (γεν. 460 π.Χ.) είχε έλθει σε σύγκρουση με το Ιερατείο της Κω και της Κνίδου αφού όπως αναφέρει ο Γαληνός: «Ο Ιπποκράτης την τέχνη εις επιστήμη ανήγαγεν». Πιστεύει ότι οι αιτίες των νόσων βρίσκονται στο περιβάλλον ή και στον ίδιο τον άνθρωπο. Δεν πιστεύει στην Θεόθεν νόσον, δεν πιστεύει στην θεϊκή παρέμβαση για την ίαση αλλά γνώση και εμπειρία απαιτείται τονίζει. Μετά από αυτά φυσικό ήταν να έλθει σε σύγκρουση με το Ιερατείο της Κω.

Προσκλήθηκε λοιπόν και συνέβαλλε στην αντιμετώπιση του Λοιμού των Αθηνών. Ο Ιπποκράτης παρατήρησε ότι οι σιδηρουργοί ήταν οι μόνοι που δεν είχαν μεγάλες απώλειες.

Γνώριζε την επίδραση της φωτιάς και του καπνού στην συντήρηση των τροφίμων όπως σήμερα γνωρίζουμε ότι κατά την ατελή καύση του ξύλου παράγεται αέριος φορμαλδεΰδη που χρησιμοποιείται ως απολυμαντικό και αντισηπτικό. Οπότε διέταξε τους Αθηναίους να βάλουν φωτιές έξω από τα σπίτια τους και σε δημόσιους χώρους για απολύμανση.

Η φωτιά ως μέθοδος θεραπείας από τον Ιπποκράτη ήταν το γεγονός που τον καθιέρωσε «Πατέρα της Ιατρικής» σεβαστό από όλους τους Έλληνες. Η επιδημία διήρκεσε περίπου από το 430 π.Χ. μέχρι το 426 π.Χ.

Ο Κωνσταντίνος Δεσποτόπουλος (Ιπποκράτης και φιλοσοφία) αναφέρει για την φήμη του Ιπποκράτη στην αρχαία Ελλάδα: Ο Πλάτων (Πρωταγόρας 311 bc), καθώς και ὁ  Αριστοτέλης (Πολιτικά 1226 a 15) μνημονεύουν τον Ιπποκράτη ως τον ιατρό κατ' εξοχήν. Αλλά ὁ Πλάτων αναφέρεται ειδικότερα στην αυθεντία, επιβλημένη τότε ήδη, του Ιπποκράτους ως προς τη μέθοδο γιο την επιστημονική γνώση του ανθρώπινου σώματος (Φαίδρος 270 c), καθὼς άλλωστε ήταν και μέγας θαυμαστής του, κατά Γαληνόν («ζηλωτὴς ὢν Ιπποκράτους ὁ Πλάτων εἴπερ τις καὶ ἄλλος...»).